Kiedyś widoczny z daleka, bardzo charakterystyczny dla rafineryjnego krajobrazu. Płomień na pochodniach, bo o nim mowa, dziś dzięki instalacji odzysku gazów zrzutowych pojawia się sporadycznie. A to da wymierne oszczędności i korzyści dla środowiska.
-
Gazy zrzutowe, dotychczas spalane bezproduktywnie na pochodni, jak w większości rafinerii na świecie, są teraz kierowane do rafineryjnej sieci gazu opałowego. Pochodnie są jednak niezbędnym wyposażeniem każdej rafinerii, będąc elementem systemu bezpieczeństwa procesowego i muszą być w ciągłej gotowości - wyjaśnia
Marek Sokołowski, wiceprezes Grupy Lotos, dyrektor ds. produkcji i rozwoju. Budowa instalacji ruszyła jesienią 2012 roku. Dostawcą technologii i kluczowych urządzeń była firma John Zink.
System zrzutów to wentyl bezpieczeństwa rafinerii, chroniący przed zbyt wysokim ciśnieniem w instalacjach, którego pochodnia jest końcowym efektem. Instalacja odzysku gazów zrzutowych związana jest z systemem gazów niezasiarczonych prowadzącym do jednej z pochodni, przez którą przechodziło ok. 90 proc. wszystkich gazów zrzutowych - średnio ok. 30 tys. m sześc. na dobę. Teraz ten gaz zasila rafineryjne piece, co da wymierne oszczędności.
Sercem instalacji są dwa kompresory, o wydajności 2 tys. m sześc. na godzinę każdy, z których jeden pracuje bez przerwy, a drugi tylko wtedy gdy ilość gazów zrzucanych do sieci przekroczy te 2 tys. m sześc. Dopiero gdy ilość zrzucanych gazów przekroczy wydajność obu kompresorów, czyli 4 tys. m sześc., następuje zrzut gazów do pochodni i pojawia się płomień. Jednak jak tłumaczą władze rafinerii, 4 tys. m sześc. na godzinę zawróconych gazów to dużo. Cała rafineria zużywa w tym czasie ok. 36 tys. m sześc.
-
Dodatkowe oszczędności to zmniejszenie opłat środowiskowych i ograniczenie zużycia pary używanej do bezdymnego spalania na pochodniach - wyjaśnia Marek Sokołowski.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
