28 lutego przypada kolejna rocznica wprowadzenia w Polsce reglamentowanej sprzedaży mięsa i jego przetworów. Tego dnia Polacy po raz pierwszy odebrali karty zaopatrzenia na mięso wprowadzone uchwałą Rady Ministrów nr 38 z 20 lutego 1981 r. Trzeba przypomnieć, że wprowadzenie kartek było realizacją 13 postulatu porozumienia gdańskiego z sierpnia 1980 r.
dobrze pamiętam te czasy i nie chcę ich powrotu
50%
to już historia, w obecnych czasach niemożliwe do zrobienia
15%
obawiam się, że powrót kartek wcale nie jest taki niemożliwy
35%
Uchwała Rady Ministrów w sprawie reglamentowanej sprzedaży mięsa i jego przetworów mówiła, że ograniczenia w sprzedaży mięsa miały obowiązywać jedynie przez trzy miesiące -
od 1 kwietnia do 30 czerwca 1981 r. Zamiast tego zakres reglamentowanych towarów zwiększył się już w kwietniu i objął:
masło, mąkę, kaszę i ryż, a następnie też mydło, proszek do prania oraz papier toaletowy. Następnie zaczęto reglamentować
mleko dla niemowląt, czekoladę, cukierki, papierosy i alkohol. Po ogłoszeniu stanu wojennego Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego wprowadziła jeszcze
talony na benzynę oraz kupony na obuwie.
Ostatecznie reglamentację artykułów codziennego użytku wycofał rząd
Mieczysława Rakowskiego. Ostatnim towarem reglamentowanym było właśnie mięso. Kartki na nie obowiązywały do końca lipca 1989 r.
Mielonka turystyczna, parówki i jedna sztuka drobiu
W uchwale Rady Ministrów z lutego 1981 r. dokładnie określono, ile mięsa i wędlin mogą nabyć przedstawiciele danej grupy zawodowej. Największą grupę stanowili posiadacze karty zaopatrzenia B: wszyscy zatrudnieni w pozarolniczej gospodarce uspołecznionej, emeryci i renciści oraz inwalidzi oraz
młodzież ucząca się czy
cudzoziemcy zamieszkali i
zatrudnieni w Polsce.
Mogli oni nabyć mięsa z grupy I (
schab, karkówka, szynka z kością, łopatka z kością oraz wołowina bez kości) o wadze 0,4 kg. Poza tym: 0,85 kg mięsa z grupy II (
żeberka, boczek, golonka, wołowina z kością, pręga, mielone, wątroba, ozory nerki, serca).
Należało im się też 0,4 kg wędlin grupy I (
kiełbasa: starowiejska, knyszyńska, oławska, wolska i podlaska, baleron, szynka gotowana czy polędwica sopocka, boczek gotowany, wieprzowina i wołowina w sosie własnym oraz konserwy mięsne wysokiej jakości) oraz 0,85 kg grupy II (
kiełbasy: zwyczajna, parówkowa, litewska, krakowska parzona, mielona i żuławska, parówki i mortadela, mielonka turystyczna oraz pasztet luksusowy) plus jedna sztuka drobiu.
Najwięcej mięsa i wędlin mogli zakupić posiadacze karty zaopatrzenia C. W sumie 5 kg miesięcznie. Były to osoby stale wykonujące pracę pod ziemią - górnicy węgla kamiennego, soli oraz rud metali,
kobiety od piątego miesiąca ciąży oraz matki karmiące.
Obecnie Polacy zjadają statystycznie ok. 5 kg mięsa miesięcznie. Najwięcej w formie wędlin (ok. 2 kg) i drobiu - 1,45 kg.
System kartkowy w PRL
System kartkowy nie był niczym nowym. Działał w okresie okupacji oraz zaraz po II wojnie światowej. Jeszcze w latach 70. XX wieku wprowadzono reglamentację cukru.
Kartki na cukier, a właściwie bony towarowe, weszły do obiegu zaraz po znacznych podwyżkach cen wprowadzonych przez władze PRL 24 czerwca 1976 r. Średni wzrost cen zaplanowanych przez rząd wynosił
od 30 do 100 proc. Mięso podrożało o
69 proc., drób o
30 proc., masło i sery o
50 proc., a cukier o 100 proc. Jednocześnie zaproponowano wprowadzenie rekompensat, które miały wynosić od
240 zł do ok.
1 tys. zł. Ich wysokość była proporcjonalna do wysokości zarobków. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło wówczas
4281 zł.
Osoby posiadające kartki miały prawo do zakupu określonej ilości cukru po cenach sprzed podwyżki (
10,50 zł za kg). Natomiast pozostałą część cukru można było zakupić po cenach komercyjnych (
26 zł za kg).
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
